هیئت محبین المهدی (عج) منطقه چهارصددستگاه کرج

چشم دلم به سمت حرم باز می شود

با یک سلام صبح من آغاز می شود

پر می کشد دلم به هوای طواف تو

وقتی که لحظه لحظه ي پرواز می شود

قفل دلم شکسته کنار در حرم

از مرقدت دری به جنان باز می شود

اینجا دل شکسته سبب ساز می شود فهمیده ام ز حکمت ایوان آینه

کو چشم روشني که ببيند در اين حرم

هر روز چند مرتبه اعجاز مي شود

از بس کريمه اي دل من يا کريم توست

قلب تپنده ي حرم قم، حريم توست

اينجا بهشت دختر موسي بن جعفر است

از نفحه ي شهود و تجلي معطر است

برپا شده است مکتب قرآن و اهل بيت

دارالعلومِ مريم آل پيمبر است

اينجا کليد علم و فقاهت ارادت است

خاک در حريم تو علامه پرور است

چشم اميد عالِم و عاشق به سوي توست

اينجا چقدر چشمه ي جوشان کوثر است

تنها پناهگاه دلم صحن آينه ست

وقتي دلم از آه زمانه مکدر است

هر شب کنار مرقد تو يک مدينه دل

دنبال قبر مخفي زهراي اطهر است

صحن تو غرق بوي گل ياس مي شود

اينجا حضور فاطمه احساس مي شود

با آنکه هست هر دو جهان مال فاطمه

اينجا دميده کوکب اقبال فاطمه

بي اختيار پاي ضريحت رسيده است

هر زائري که آمده دنبال فاطمه

دارد تمام مرقد تو بوي آسمان

اينجاست سايه سار پر و بال فاطمه

فرمود آشيانه ي‌ امن الهي است

صحن و سراي تو، حرم آل فاطمه

خورشيد آل فاطمه از راه مي رسد

هر سال ما اگر که شود سال فاطمه

اي عمه ي امام زمان! کاش در حرم

يک صبح جمعه لايق ديدار مي شدم

خاتون ملک ارض و سما إشفعي لنا

محبوبه ي حبيب خدا إشفعي لنا

آرامش و قرار دل ثامن الحجج

اي زينب امام رضا إشفعي لنا

عصمت دخيل بسته به پرهاي چادرت

اي آفتاب حُجب و حيا إشفعي لنا

در هر سحر به سوي ضريح اجابتت

مي آورم دو دست دعا إشفعي لنا

روي سياه و بار گناهان ما کجا

لطف و کرامت تو کجا إشفعي لنا

مهر و ولايتت شده حبل المتين ما

در صبحگاه روز جزا إشفعي لنا

يوم الحساب تو همه اميد شيعه اي

تنها نه شيعه اهل جهان را شفيعه اي

با حبّ تو کسی که دلش را محک زده

طعنه به پارسایی حور و ملک زده

سرشار از زلالی نور یقین شود

در مرقد منور تو قلب شک‌زده

از چشمه های فیض تو سیراب می شود

هر کس دلش ز قحطی ایمان ترک زده

تنها نه چشم آدمیان بر عطای توست

بر گنبد تو دست توسل فلک زده

شب های جمعه طوف حرم می‌ کنم ولی

گویا کسی به زخم دل من نمک زده

دارد ضریح اطهر تو بوی کربلا

قلبم برای دیدن ششگوشه لک زده

امشب گره گشاست دم يا رضا رضا

در دست توست تذکره ي کربلاي 

وقت است که از چهره ی خود پرده گشايي

«تا با تو بگويم غم شب هاي جدايي»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران

«چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»

اي کاش تو يکبار به بالين من آيي

من خوب نياموختم آداب گدايي در بنده نوازي و بزرگي تو شک نيست

عمري ست که ما منتظر آمدنت، نه

تو منتظر لحظه ی برگشتن مايي

مي خواستم از ماتم دل با تو بگويم

از ياد رود ماتم و دل چون تو بيايي

امشب شده اي زائر آن تربت پنهان؟

يا زائر دلسوخته ی کرب و بلايي

اي پرسشِ بي پاسخِ هر جمعه ی عشّاق

آقا تو کجايي؟ تو کجايي؟ تو کجايي؟ 

عشقت مرا دوباره از اين جاده مي‌برد

سخت است راه عشق ولي ساده مي‌برد
 
پاي پياده آمدم و شوق وصل تو
من را اگر چه از نفس افتاده، مي‌برد
 
دل‌هاي عاشقان جهان کربلاي توست
نام تو را هر عاشق آزاده مي‌برد
 
فرياد غربتت دل ما را تمام عمر
با کاروان نيزه از اين جاده مي‌برد
 
اين جاده ديده قافله ي اشک و آه را
بر روي نيزه ها سر خورشيد و ماه را
 
دیده‌ست در تلاطم طوفان بی‌کسی
یک کاروان بنفشه ي بی‌سرپناه را
 
آن شب که ماند ياس سه‌ساله میان راه
يک لحظه برنداشته از او نگاه را
 
در آخرین وداع غریبانه ي حرم
دیده عبور خواهری از قتلگاه را
 
آن‌جا که داغ از جگرش بوسه‌ها ‌گرفت
گل‌زخم از نگاه ترش بوسه‌ها ‌گرفت
 
وقتی رسید او که سر از دست رفته بود
از زخم‌های شعله ورش بوسه‌ها ‌گرفت
 
اما گذاشت بر دل او حسرتي، نسيم
از گيسوان همسفرش بوسه‌ها ‌گرفت
 
از راه دور دختر هجران کشيده‌اي
هر بار از لب پدرش بوسه‌ها ‌گرفت
 
در باغ نيست غير گل اشک و ارغوان
داغي نشانده بر دل آلاله‌ها، خزان
 
اما گذشت هر چه که بود آن چهل غروب
برگشته سوي کرب و بلا باز کاروان
 
با کاروان غربت از اين جاده آمديم
ما را رسانده قافله ي تو به آسمان
 
حالا رسيده‌ايم و سحرگاه جمعه است
«عجل علي ظهورک يا صاحب الزمان»

امام علي (ع) مي فرمايند:

لَيْسَ رَجُلٌ فَاعْلَمْ أَحْرَصَ [النَّاسِ‏] عَلَى جَمَاعَةِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ (ص) وَ أُلْفَتِهَا مِنِّي أَبْتَغِي بِذَلِكَ حُسْنَ الثَّوَابِ وَ كَرَمَ الْمَآبِ.
آگـاه باش، احـدى بـه وحـدت و الفـت امّـت محـمّد (ص) از مـن حـريص‏تر نيست، من در اين كار پاداش نيكو و عاقبت شايسته‏ اى را خواهانم.
نهج البلاغه، خطبه78

در حق طلبي هميشه با عزت باش

همواره براي دين خود زينت باش
مانند امام صبر! مانند علي!
اي دوست بيا منادي وحدت باش
::
خورشيد سعادت و يقين است علي
خيبر شکن و ناجي دين است علي
هرگز نشود نور حقيقت خاموش
محبوب «تمام مسلمين» است علي
::
در دين خدا راه ندارد تزوير
اسلام ببين چگونه شد عالمگير
اي تشنه ي راه حق! کجا مي‌گردي؟
سرچشمه ي وحدت است همواره غدير
::
هر کس که تولا و تبرا دارد
در واقعه‌ها نگاه بينا دارد
وقتي که نتيجه اش شود «شيعه کشي»
«لعن علني» دگر چه معنا دارد؟
::
ديديد چگونه دشمن تکفيري
از کشتن مسلمين ندارد سيري
در وقت مبارزه دگر بي ‌معناست
در خطِّ خودي منازعه، درگيري!
::
در مصر ببين دوباره ناکامي را
سرکوب‌گري و بي‌سرانجامي‌ را
با حربه ي اختلاف دشمن مي‌خواست
خاموشيِ بيداري اسلامي را
::
خواهي دلت از غم نشود مالامال؟
خواهي نشود حقيقت آيا پامال؟
در وقت بيان حق، سخن بايد گفت
با لهجه ي عقلانيت و استدلال!

این چرخ به انگشت شما میگردد     خاک قدمت عرش خدا می گردد

والله قسم خانه کعبه هر روز     دور سر ایوان طلا می گردد

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

در معرکه وقتی که رجز خوان میشد    از گردش ذوالفقار طوفان میشد

جانم به علی که لشکری از دشمن      با دیدن هیبتش مسلمان میشد

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

شب دست به گیشوی علی می گیرد      خورشید رخ از روی علی می گیرد

از بس زدم سنگ علی بر سینه    سنگ لحدم بوی علی می گیرد

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

مانند خدای خویش بی همتا بود    ریزه خور سفره اش همه دنیا بود

گویند علی به دست خیبر شکنش      انگشتر یا فاطمه الزهرا بود

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

از هر چه که از جز تو بود دورم کن    لبریز حضور و غرق در نورم کن

این قافله عمر که از دستم رفت      با قافله حسین محشورم کن

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

یا رب به برادر اباعبدالله     بر لحظه ی آخر اباعبدالله

روز عرفه کاش که زائر باشم      در صحن مطهر اباعبدالله

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

با یاد دمشق غرق به غم می باشم    در بین همین نوحه و دم می باشم

با پرچم سرخ یا اباعبدالله     سرباز مدافع حرم می باشم

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

ای ساقی تشنه آبرو داری کن      برخیز برای خواهرت کاری کن

بر دور حرم خیمه زده نامحرم    از زینبی خودت نگهداری کن

لعنت الله علی من عاداک یا علی...

(( اسدالله علی    ولی الله علی    یا حیدر یا حیدر ))

غزلی از حال و هوای این روزهای عالم تشیع و حمله به عتبات عالیات

دریا خبر دارد که ما رود خروشانیم

سیلاب آگاه است از منزل به دوشانیم

پرورده ی گرمای صحرای نجف هستیم

تمار می داند که از خرما فروشانیم

گردن به تیغ کند هر نامرد نسپردیم

المومنُ و کَیِّسْ... که ما از تیزهوشانیم

هر جا که حکم ذوالفقار آید کفن پوشیم

هر جا به فتوا رگ بخواهد خون جوشانیم

پای دفاع از مشرب حیدر نهنگانیم

دریا که چیزی نیست اقیانوس نوشانیم

جز جامه ی عریانی آخر نیست زیبنده

تا وقت سر دادن بر این تن ها بپوشانیم

هنگامه ی طغیان دگر کوهی نخواهد ماند

دریا خبر دارد که ما رود خروشانیم

مدح حضرت معصومه (س)

----------------------------------------------------

------------------------------------------------

هوای دیدن خورشید درسرم افتاد
که ناگهان به دلم جذبه ی حرم افتاد

کسی میان دلم «اشفعی لنا » میخواند
کسی که خاک ترین بودو از طلا میخواند

تویی سرودن شعرم ، تویی ترانه ی من
بهانه ای به غزل های عاشقانه ی من

درخت بی ثمری را به بار آوردی
دراین زمین کویری بهار آوردی

نداشت فاطمه در شهر خود مزار اما
برای فاطمه در قم مزار آوردی

نگه ندار زما سایه ی پناهت را
و قدر یک مژه بر هم زدن نگاهت را

دوباره بال گشودم شبیه پروانه
و با اجازه سرودم شبیه پروانه

کسی که پای ضریحت دخیل می بندد
دخیل را به پر جبرئیل می بندد

طلا زخاک در کوی تو محک خورده است
کنار سفره ی توآب هم نمک خورده است

برای وصف قم از رود نیل باید گفت
غزل،قصیده نه بحر طویل باید گفت

به چشم می خورد اینجا زیارت مریم
سمیه، آسیه ،حاجر،خدیجه،حوا هم

زمین همیشه تو را با برادرت می دید
تو ماه بودی و نام برادرت خورشید

چقدر در حرمت بوی عشق می آید
خیال می کنم عطر دمشق می آید

شبی که فال بجز عشق را نمی آورد
دلم برای زیارت بهانه می آورد

کسی میان دلم ((اشفعی لنا))می خواند
صدا صدای خودم بود از شما می خواند

----------------------------------------

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟

آنکه زاغیار برد شکوه بر یار کجاست

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک

می زند بانگ منادی که گنه کار کجاست

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست

تاکه معلوم شود طالب دیدار کجاست

بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب

تا نگوئی که در رحمت دادار کجاست

مرغ شب نیمه شب دیده به ره می گوید

سوز دل ساز بود دیده بیدار کجاست

ماه رحمت بود ای ابر خطاپوش ببار

تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست

حق به کان کرمش طرفه متاعی دارد

در و دیوار زند داد خریدار کجاست

آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور

گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست

من ژولیده به آوای جلی می گویم

آنکه با توبه ستاند سپر نار کجاست