هیئت محبین المهدی (عج) منطقه چهارصددستگاه کرج

غزلی از حال و هوای این روزهای عالم تشیع و حمله به عتبات عالیات

دریا خبر دارد که ما رود خروشانیم

سیلاب آگاه است از منزل به دوشانیم

پرورده ی گرمای صحرای نجف هستیم

تمار می داند که از خرما فروشانیم

گردن به تیغ کند هر نامرد نسپردیم

المومنُ و کَیِّسْ... که ما از تیزهوشانیم

هر جا که حکم ذوالفقار آید کفن پوشیم

هر جا به فتوا رگ بخواهد خون جوشانیم

پای دفاع از مشرب حیدر نهنگانیم

دریا که چیزی نیست اقیانوس نوشانیم

جز جامه ی عریانی آخر نیست زیبنده

تا وقت سر دادن بر این تن ها بپوشانیم

هنگامه ی طغیان دگر کوهی نخواهد ماند

دریا خبر دارد که ما رود خروشانیم

مدح حضرت معصومه (س)

----------------------------------------------------

------------------------------------------------

هوای دیدن خورشید درسرم افتاد
که ناگهان به دلم جذبه ی حرم افتاد

کسی میان دلم «اشفعی لنا » میخواند
کسی که خاک ترین بودو از طلا میخواند

تویی سرودن شعرم ، تویی ترانه ی من
بهانه ای به غزل های عاشقانه ی من

درخت بی ثمری را به بار آوردی
دراین زمین کویری بهار آوردی

نداشت فاطمه در شهر خود مزار اما
برای فاطمه در قم مزار آوردی

نگه ندار زما سایه ی پناهت را
و قدر یک مژه بر هم زدن نگاهت را

دوباره بال گشودم شبیه پروانه
و با اجازه سرودم شبیه پروانه

کسی که پای ضریحت دخیل می بندد
دخیل را به پر جبرئیل می بندد

طلا زخاک در کوی تو محک خورده است
کنار سفره ی توآب هم نمک خورده است

برای وصف قم از رود نیل باید گفت
غزل،قصیده نه بحر طویل باید گفت

به چشم می خورد اینجا زیارت مریم
سمیه، آسیه ،حاجر،خدیجه،حوا هم

زمین همیشه تو را با برادرت می دید
تو ماه بودی و نام برادرت خورشید

چقدر در حرمت بوی عشق می آید
خیال می کنم عطر دمشق می آید

شبی که فال بجز عشق را نمی آورد
دلم برای زیارت بهانه می آورد

کسی میان دلم ((اشفعی لنا))می خواند
صدا صدای خودم بود از شما می خواند

----------------------------------------

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟

آنکه زاغیار برد شکوه بر یار کجاست

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک

می زند بانگ منادی که گنه کار کجاست

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست

تاکه معلوم شود طالب دیدار کجاست

بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب

تا نگوئی که در رحمت دادار کجاست

مرغ شب نیمه شب دیده به ره می گوید

سوز دل ساز بود دیده بیدار کجاست

ماه رحمت بود ای ابر خطاپوش ببار

تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست

حق به کان کرمش طرفه متاعی دارد

در و دیوار زند داد خریدار کجاست

آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور

گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست

من ژولیده به آوای جلی می گویم

آنکه با توبه ستاند سپر نار کجاست

جان را به حسین فدیه می باید کرد
تقدیم به دوست هدیه می باید کرد
فرمود رضا که گریه بر هر چه کنیم
بر مثل حسین گریه می باید کرد

شعری که مقام معظم رهبری از شهریار برای مادر سادات طلب کردند

حاج محسن عسگری مداح اهل بیت و شاعر آئینی اهل تبریز می گوید: حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر فرزانه انقلاب، در زمان ریاست جمهوری مسافرتی به تبریز داشتند که برنامه‌هایشان فشرده بود. شب شعری گذاشته بودند برای شعرا و نهایت لطف ایشان بود که مداح‌ها و شعرا هم شرکت داشته باشند منتها شرط کرده بودند، که در استانداری یک مجلسی بگذارید و شعرا را دعوت کنید حتماً استاد شهریار هم باشد و گفته بودند که ورود من(آیت‌الله خامنه‌ای) به جلسه قبل از شهریار باشد و برنامه را طوری تنظیم کنید که بعد از ایشان، استاد شهریار در مجلس بیاید، من افتخار حضور در آن مجلس را داشتم.

ماه آن شب خموش و سرگردان روی صحــرا و دشـت می‌تابیـــد
رنـگ غم رنـگ حـزن پـــــرور ماه همـه جا را نمــوده بـــود سپیـــد
دانـه دانـه ستـاره بـر رخ چـــــرخ همچــون اشک یتیــم می‌لرزیـــد
خـواب گستـرده بــود خاموشی بــــرجـهــــان پــرده فرامــوشــــی
مـرغ شــــــب آرمیــده بــود آرام چشم ایــام رفـته بــود به خــواب
سـایه نـخل‌هـا بــه چــهره نـــور از سیاهی کشیده بـــود حجــاب
بـاد در جست‌و‌جوی گمشده‌ای چرخ می‌زد چو عاشقی بی‌تــاب
غــرق ،شـهر مـدینه سرتــــاسر در سکوتی عمیِِِـــق و رعــــب آور
می‌کشید انتظار، خاک آن شب مقــدم تـــازه مــهــــمـــانـــــی را
می‌ربـود از کـف گــران مـــردی آســـمان همســـر جـــــوانـــی را
آتـش مرگ مادری می‌سوخت دل اطفـــال خستــــه جانـــــی را
مردم آرام لیک آهسته نوحه گر چهــــار طفـــل دل خـــــستــــــــه
بر سـر دوش جــسم بی‌جانی حمل می‌شـد به نقطه‌ای مرمــوز
همه خواهان به دل، درازی شب گرچه شب بود تلخ و طاقت سوز
تا مــگر راز شب نــگردد فـــاش نبــــــرد پـــی به راز شب، دل روز
راز شـب بـــود پیــــکر زهـــــرا که شب آغوش خاک گشتش جا
راز شب بود بانـــویی معصــوم که چـــه او مــردی از زمانه نـــزاد
هیجده ساله بانویی پر شور که سیـــاه کـــرد چهـــره بیـــــداد
بانویی،که ازسخن به محضرعام ریـخت آتــــش به جان استبـــداد
بانویی شیردل، دلیر و شجاع که نـــمود از حقوق خویش دفـاع
گــرچه زن بــود لیــک مــردانــه از قیـــام آتشی عظیـــم افروخت
شعلــه‌ای بــرکشیــد از ته دل که سیاه خرمن ستم را سوخت
درس احقاق حق و دفع ستم به جـــهان و جهانیـــان آموخـــت
مردم خفته را زخواب انگیخت آبــــروی ستمـــگــران را ریخـــــت