دو چیز را همیشه به همراه داشت، یکی هندزفری‌ اش که با آن به فایل‌های آموزش عربی و سخنرانی‌های علامه جعفری و آیت‌الله مجتبی تهرانی گوش می‌ داد و دیگری کتابی کوچک که در مسیر رفت یا برگشت به سر کار، مطالعه کند.

از کمترین فرصت‌ها برای مطالعه و یادگیری استفاده می‌کرد.

معمولاً بعد از نماز صبح بیدار می‌ماند و کتاب می‌خواند . هیچ‌وقت او را بیکار ندیدم.

می‌گفت: «این عمر سرمایه‌ای است که خداوند در اختیارمان گذاشته . به‌عنوان یک بنده وظیفه ماست که بهترین شکل از آن استفاده کنیم.»

در دفترچه یادداشتش ، از کارهایی که مقید به انجامشان بود لیستی تهیه کرده بود به این شرح:

«خوش‌رفتاری با مردم ، ذکر روزهای هفته ، غذا خوردن با خانواده ، اطلاع از اخبار ، مسواک و بهداشت فردی ، ورزش و پیاده‌روی ، دروغ نگفتن ، ادب در کلام ، محاسبه اعمال روزانه »

گاهی به سراغ دفترچه می‌ رفت و این موارد را مرور میکرد تا خیالش از بابت عمل به‌ تمامی آن‌ها آسوده باشد.

به نقل از همسر شهید
بریده‌ای از کتاب « دریادل » ؛ خاطرات پاسدار مدافع حرم شهید یدالله قاسم زاده

گفت : دلم گرفته . از خودم دل خورم. اصلا حالم خوش نیست. گفتم  همین جوری ؟
گفت نه. با حسن باقری بحثم شد. داغ کردم. چه می دونم ؟ شاید بهاش بلندحرف زدم. نمی دونم. عصبانی بودم. حرف که تموم شد فقط بهم گفت مهدی من با فرمانده هام این جوری حرف نمی زنم که تو با من حرف می زنی. دیدم راست می گه. الان دو سه روزه کلافم. یادم نمی ره.
شاگرد مغازه ی کتاب فروشی بودم. حاج آقا گفت : می خواهیم بریم سفر. تو شب بیا خونه مون بخواب.  بد زمستانی بود. سرد بود. زود خوابیدم. ساعت حدود دو بود. در زدند. فکر کردم خیالاتی شده ام. در را که باز کردم، دیدم آقا مهدی و چند تا از دوستانش از جبهه آمده اند. آن قدر خسته بودند که نرسیده خوابشان برد. هوا هنوز تاریک بود که باز صدایی شنیدم. انگار کسی ناله می کرد. از پنجره که نگاه کردم، دیدم آقا مهدی توی آن سرمای دمِ صبح، سجاده انداخته توی ایوان و رفته به سجده.