عشقت مرا دوباره از اين جاده مي‌برد
سخت است راه عشق ولي ساده مي‌برد
پاي پياده آمدم و شوق وصل تو
من را اگر چه از نفس افتاده، مي‌برد
دل‌هاي عاشقان جهان کربلاي توست
نام تو را هر عاشق آزاده مي‌برد
فرياد غربتت دل ما را تمام عمر
با کاروان نيزه از اين جاده مي‌برد
اين جاده ديده قافله ي اشک و آه را
بر روي نيزه ها سر خورشيد و ماه را
دیده‌ست در تلاطم طوفان بی‌کسی
یک کاروان بنفشه ي بی‌سرپناه را
آن شب که ماند ياس سه‌ساله میان راه
يک لحظه برنداشته از او نگاه را
در آخرین وداع غریبانه ي حرم
دیده عبور خواهری از قتلگاه را
آن‌جا که داغ از جگرش بوسه‌ها گرفت
گل‌زخم از نگاه ترش بوسه‌ها گرفت
وقتی رسید او که سر از دست رفته بود
از زخم‌های شعله ورش بوسه‌ها گرفت
اما گذاشت بر دل او حسرتي، نسيم
از گيسوان همسفرش بوسه‌ها گرفت
از راه دور دختر هجران کشيده‌اي
هر بار از لب پدرش بوسه‌ها گرفت
در باغ نيست غير گل اشک و ارغوان
داغي نشانده بر دل آلاله‌ها، خزان
اما گذشت هر چه که بود آن چهل غروب
برگشته سوي کرب و بلا باز کاروان
با کاروان غربت از اين جاده آمديم
ما را رسانده قافله ي تو به آسمان
حالا رسيده‌ايم و سحرگاه جمعه است
«عجل علي ظهورک يا صاحب الزمان»
امام علي (ع) مي فرمايند:
لَيْسَ رَجُلٌ فَاعْلَمْ أَحْرَصَ [النَّاسِ] عَلَى جَمَاعَةِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ (ص) وَ أُلْفَتِهَا مِنِّي أَبْتَغِي بِذَلِكَ حُسْنَ الثَّوَابِ وَ كَرَمَ الْمَآبِ.
آگـاه باش، احـدى بـه وحـدت و الفـت امّـت محـمّد (ص) از مـن حـريصتر نيست، من در اين كار پاداش نيكو و عاقبت شايسته اى را خواهانم.
نهج البلاغه، خطبه78
در حق طلبي هميشه با عزت باش
همواره براي دين خود زينت باش
مانند امام صبر! مانند علي!
اي دوست بيا منادي وحدت باش
::
خورشيد سعادت و يقين است علي
خيبر شکن و ناجي دين است علي
هرگز نشود نور حقيقت خاموش
محبوب «تمام مسلمين» است علي
::
در دين خدا راه ندارد تزوير
اسلام ببين چگونه شد عالمگير
اي تشنه ي راه حق! کجا مي‌گردي؟
سرچشمه ي وحدت است همواره غدير
::
هر کس که تولا و تبرا دارد
در واقعه‌ها نگاه بينا دارد
وقتي که نتيجه اش شود «شيعه کشي»
«لعن علني» دگر چه معنا دارد؟
::
ديديد چگونه دشمن تکفيري
از کشتن مسلمين ندارد سيري
در وقت مبارزه دگر بي معناست
در خطِّ خودي منازعه، درگيري!
::
در مصر ببين دوباره ناکامي را
سرکوب‌گري و بي‌سرانجامي را
با حربه ي اختلاف دشمن مي‌خواست
خاموشيِ بيداري اسلامي را
::
خواهي دلت از غم نشود مالامال؟
خواهي نشود حقيقت آيا پامال؟
در وقت بيان حق، سخن بايد گفت
با لهجه ي عقلانيت و استدلال!
غزلی از حال و هوای این روزهای عالم تشیع و حمله به عتبات عالیات
دریا خبر دارد که ما رود خروشانیم
سیلاب آگاه است از منزل به دوشانیم
پرورده ی گرمای صحرای نجف هستیم
تمار می داند که از خرما فروشانیم
گردن به تیغ کند هر نامرد نسپردیم
المومنُ و کَیِّسْ... که ما از تیزهوشانیم
هر جا که حکم ذوالفقار آید کفن پوشیم
هر جا به فتوا رگ بخواهد خون جوشانیم
پای دفاع از مشرب حیدر نهنگانیم
دریا که چیزی نیست اقیانوس نوشانیم
جز جامه ی عریانی آخر نیست زیبنده
تا وقت سر دادن بر این تن ها بپوشانیم
هنگامه ی طغیان دگر کوهی نخواهد ماند
دریا خبر دارد که ما رود خروشانیم
ویژه نامه میلاد پیامبر اعظم (ص)، امام صادق (ع) و هفته وحدت
17 ربیع الاول که مقارن به خجسته زاد روز نبی مکرم اسلام حضرت محمد(ص) و میلاد امام جعفر صادق(ع)است یکی از چهار روزی است که در تمام سال به فضیلت روزه امتیاز دارد.
صدای قدم مبارک مولودی می آید که بهانه خلقت است؛ هم او که جهانی را دگرگون می کند؛ کسی که اهل آسمان او را به "احمد" و زمینیان به "محمد" می شناسندش؛ عرشیان از آمدنش به وجد آمده اند و زمینیان رقص کنان ورودش را نظاره می کنند.
وقت طلوع فجر روز جمعه سال عام الفیل است؛ استحیائیل ــ یکی از فرشتگان بزرگ خدا ــ در شب تولد حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم بر کوه ابوقبیس ایستاد و با صدایی بلند گفت:« ای مردم مکه! به خدا و فرستاده او و نوری که با او فرو فرستاده‌ایم ایمان بیاورید.
جبرئیل و میکائیل به صورت دو جوان وارد خانه آمنه شدند، در دست جبرئیل ظرف بزرگی از طلا و با میکائیل آبریزی از عقیق سرخ بود پس جبرئیل بدن حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم را شست و شو می داد و میکائیل بر آن آب می ریخت، پس از پایان شستشو در چشمان کودک سرمه کشیدند و بر سر او ماده ای ساخته شده از مشک و عنبر و کافور قرار دادند.
پس ملائکه هفت آسمان به دیدار حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) آمدند و گروه گروه بر او سلام کردند؛ محمد به دنیا آمده است، حوریان بهشتی کودک را در پارچه ای پیچیده در برابر آمنه نهادند و به آسمان بازگشتند تا بشارت ولادت حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم را به ملائکه برسانند.
وقایع زمان تولد پیامبر اکرم(ص)
چه روز مبارکی است که امام صادق(ع)در موردش فرمود: در این روز ابلیس از ورود به آسمان های هفتگانه محروم شد، شیاطین دور شدند، تمامی بت ها در بتکده به صورت بر زمین افتادند، ایوان کسری شکست و 14 کنگره‌ی آن سقوط کرد، آب دریاچه ساوه خشک شد، سرزمین خشک سماوه، آب پیدا کرد، آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد، نوری از سرزمین حجاز بر آمد تا به مشرق رسید، کاهنان عرب علوم خود را فراموش کردند و سحر ساحران باطل شد.
قـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
يکي از شهرهاي مشهور ايران است که در طول تاريخ شيعه، همواره از اهميت ويژه اي برخوردار بوده است. از آنجايي که در همان اوايل سلطه اعراب بر اين شهر، دوستان و محبان اهل بيت عليهم السلام بدان جا مهاجرت کردند؛ سنگ نخستين اعتقاد مردمان آن، شيعي نهاده شد. آنچه که اين شهر را در فرهنگ «مهدويت» از برجستگي خاصي برخوردار کرده، رواياتي از معصومين عليهم السلام است که اين شهر و اهالي آن را با موضوعات مربوط به حضرت مهدي عليه السلام پيوند زده است. برخي روايات، تصريح دارد که فلسفه نام گذاري اين شهر مقدس به قم، مناسب با نام حضرت مهدي عليه السلام (قائم به حق) است ومناسب با قيام وبه پا خاستن اهل قم ومنطقه جغرافيايي آن شهر،در زمينه سازي و ياري نمودنِ آن حضرت است. عفّان بصري روايت کرده است: «امام صادق عليه السلام به من فرمود: آيا مي داني از چه رو اين شهر را «قم» مي نامند؟ عرض کردم: خدا و رسولش آگاه ترند؛ فرمود: «همانا قم نام گذاري شده براي اينکه اهل قم، اطراف قائم گرد آمده و با وي قيام مي نمايند و کنار او ثابت قدم مانده و او را ياري مي کنند».
احتجاج قائم با پيروان اديان مختلف
مطابق روايات، امام قائم (عج) با معتقدان به اديان مختلف، مناظره و احتجاج مي کند و با توراتيان به تورات، با انجيليان به انجيل، با صحفيان به صحف و با قرآنيان به قرآن و...، و همه ي آنها به حقّانيّت امام عصر (عج) پي مي برند و سوگند ياد مي کنند که تورات و انجيل و صحف و قرآن حقيقي همانست که امام (عج) به آنها نشان مي دهد. سر انجام آنها به اسلام حقيقي مي گروند.
در عين حال حضرت قائم (عج) با کمال قاطعيّت به کتاب (قرآن) عمل مي کند و هر گونه منکرات را نابود مي سازد. و براي برقراري حکومت جهاني قيام به شمشير (نهضت نظامي) مي کند، در حدّي که به فرموده ي امام صادق عليه السلام. «وقتي که امام زمان (عج) قيام به شمشير مي کند (از منحرفان و طاغوتيان و توطئه گران) از هر هزار نفر، 999 نفر آنها را به هلاکت مي رساند». (اثباة الهداة، ج 7، ص 177)
