ذکر و یاد امام مهدی در رفتارهای او تاثیر فوق العاده‌ای داشت.
دعای فرج و دعا برای سلامتی امام عصر، همیشه وِرد زبانش بود. امکان نداشت بدون دعای فرج، شروع به خواندن دعا، قرآن یا زیارت عاشورا کند؛ انگار احساس می‌کرد که بدون دعای فرج، اعمالش مقبول نیست.

دعا برای تعجیل فرج، در رأس همه حاجات و دعاهایش بود. هر وقت قرار بود کسی به زیارت برود، یا در التماس دعا گفتن‌های مرسوم، می‌گفت: «برای امام زمان خیلی دعا کنید!» اگر قرار بود دوستی به زیارت برود، نشانه‌ای می‌داد تا به یاد او بیفتد و بعد تأکید می‌کرد: «وقتی یاد من افتادی، برای امام زمان دعا کن!» هیچ وقت نشنیدم که برای خودش دعایی بخواهد.

بعد از شهادتش، یکی از دوستان، صحنه‌ی عاشورا را در خواب دیده بود و اینکه شهدای وطنمان نیز، در میدان جنگ در حال یاری امام حسین بودند. آن بنده‌ی خدا در بین شهدا، آقا جواد را دیده بود که جلو آمده و به او گفته بود: «ما در حال یاری کردن امام حسین هستیم، خیلی کار داریم. شما هم باید برای ظهور آماده شوید. چندان دور نیست. خودتان را برای ظهور آماده کنید تا بتوانید امام را یاری کنید.

 سیره مهدوی شهید جواد الله کرم از زبان همسرش

دو چیز را همیشه به همراه داشت، یکی هندزفری‌ اش که با آن به فایل‌های آموزش عربی و سخنرانی‌های علامه جعفری و آیت‌الله مجتبی تهرانی گوش می‌ داد و دیگری کتابی کوچک که در مسیر رفت یا برگشت به سر کار، مطالعه کند.

از کمترین فرصت‌ها برای مطالعه و یادگیری استفاده می‌کرد.

معمولاً بعد از نماز صبح بیدار می‌ماند و کتاب می‌خواند . هیچ‌وقت او را بیکار ندیدم.

می‌گفت: «این عمر سرمایه‌ای است که خداوند در اختیارمان گذاشته . به‌عنوان یک بنده وظیفه ماست که بهترین شکل از آن استفاده کنیم.»

در دفترچه یادداشتش ، از کارهایی که مقید به انجامشان بود لیستی تهیه کرده بود به این شرح:

«خوش‌رفتاری با مردم ، ذکر روزهای هفته ، غذا خوردن با خانواده ، اطلاع از اخبار ، مسواک و بهداشت فردی ، ورزش و پیاده‌روی ، دروغ نگفتن ، ادب در کلام ، محاسبه اعمال روزانه »

گاهی به سراغ دفترچه می‌ رفت و این موارد را مرور میکرد تا خیالش از بابت عمل به‌ تمامی آن‌ها آسوده باشد.

به نقل از همسر شهید
بریده‌ای از کتاب « دریادل » ؛ خاطرات پاسدار مدافع حرم شهید یدالله قاسم زاده

دو سه روزی بود می دیدم توی خودش است. پرسیدم : چته تو ؟ چرا این قدر تو همی ؟
گفت : دلم گرفته . از خودم دل خورم. اصلا حالم خوش نیست. گفتم  همین جوری ؟
گفت نه. با حسن باقری بحثم شد. داغ کردم. چه می دونم ؟ شاید بهاش بلندحرف زدم. نمی دونم. عصبانی بودم. حرف که تموم شد فقط بهم گفت مهدی من با فرمانده هام این جوری حرف نمی زنم که تو با من حرف می زنی. دیدم راست می گه. الان دو سه روزه کلافم. یادم نمی ره.

 --------------

شاگرد مغازه ی کتاب فروشی بودم. حاج آقا گفت : می خواهیم بریم سفر. تو شب بیا خونه مون بخواب.  بد زمستانی بود. سرد بود. زود خوابیدم. ساعت حدود دو بود. در زدند. فکر کردم خیالاتی شده ام. در را که باز کردم، دیدم آقا مهدی و چند تا از دوستانش از جبهه آمده اند. آن قدر خسته بودند که نرسیده خوابشان برد. هوا هنوز تاریک بود که باز صدایی شنیدم. انگار کسی ناله می کرد. از پنجره که نگاه کردم، دیدم آقا مهدی توی آن سرمای دمِ صبح، سجاده انداخته توی ایوان و رفته به سجده.