چند گروه شده بودیم و هر روز یک گروه آتش به اختیار می‌رفتیم بازار تهران برای تبلیغ، آرمان بر خلاف بقیه طلبه‌ها، هر روز می‌آمد. انگار که کار و زندگی‌اش را تعطیل کرده باشد.
برای انتخابات. آن روز جمعیت زیادی دور آرمان جمع شده بودند. هم خوب حرف می‌زد، هم تحلیل داشت. به همین راحتی‌ها هم عصبانی نمی‌شد. وسط بحث جوانی از کوره در رفت.
شروع کرد به بد و بیراه گفتن:«شما هم همتون جیره خورید. جمع کنید این بساط رو. چقدر بهتون دادن؟»
آرمان با لبخند دست جوان را گرفت و کنار کشید، یک لیوان چای برایش ریخت و گفت «اینطوری که شما میگی نیست. این چایی رو هم با پول خودمون گرفتیم، اگه داد و بیداد نمی‌کنی بیا با هم حرف بزن.»
رفتند و نشستند روی سکویی که همان نزدیکی بود. چیزی نگذشت که صدای خنده شان بلند شد. آن جوان صورت آرمان را بوسید، عذرخواهی کرد و رفت.
شور انتخابات که در کشور بالا می‌رفت، کار محسن هم در می آمد. نفر به نفر راجع به نامزدها تحقیق می کرد؛ مخصوصاً اگر انتخابات مجلس و شوراها بود که باید به چندین نفر رای می‌دادیم. هیچ وقت ندیدم به لیست‌هایی که فلان حزب گروه می‌دهند اعتنا کند.
به این هم کار نداشت که این نامزد اصلاح طلب است، اصولگراست یا مستقل آمده. مبانی فکری نامزدها و موضع گیری هایشان را در نظر می‌گرفت و بعد کلی تحقیق و بررسی به لیست دلخواه خودش می رسید. روز انتخابات همان لیستی را که از قبل یادداشت کرده بود، می نوشت توی برگه رای.
حواست به دنیا هست؟! دیدی چطوری کوچولوهای مقاوم غزه دارن توی عالم تاثیر میذارن؟! دیدی همه دنیا بیدار شدن و حتی دادگاه بین‌المللی لاهه هم علیه اسرائیل حکم داد؟!
این وایسادن مقابل زورگویی و قلدربازی دشمن رو از ایران یاد گرفتن، دنیای که تا نصفه توی حلق آمریکا رفته بود، با انقلاب بزرگ ما به خودش آمد و شروع به استقامت کرد.
سخت بود، اما شد و ما شدیم پرچمدار مبارزه با قلدرهای دهکده جهانی! اما کار تمام نشده... هنوز دنیا برای قدوم امام زمانمون مهیا نشده... ما پای کاریم!
چشم دنیا به مردم ایرانه... هم به موشکهای ما، هم به رأی‌های ما سلام که نشون میده ما پشت انقلاب مون هستیم. چشم گریان و زخمی اون کوچولوی یتیم توز غزه هم به ماست...
نکته سنج باشی و دقیق، از وصیت نامه حاجی هم می شود نظرش را درباره شرکت در انتخابات فهمید؛ آنجا که می‌گوید: «بدانید جمهوری اسلامی حرم است و این حرم اگر ماند دیگر حرم‌ها می‌مانند. اگر دشمن، این حرم را از بین برد، حرمی باقی نمی‌ماند.»
توی این سخنرانی‌هایش هم گفته: «آن چیزی که در انتخابات مهم است حضور مردم در صحنه است. به منزله مشتی بر دهان دشمنان انقلاب است... ما باید در انتخابات حضور میلیونی داشته باشیم...»
کاش می‌شد صفحه آخر شناسنامه‌اش را دید. حتماً جای خالی ندارد.
چای با حل شدن دونه دونه های ریز شکر، شیرین میشه. آره هیچ وقت یه دونه شکر، چای رو شیرین نمی‌کنه! اما تصور کن اگر هر کدوم از دونه‌های شکر می‌خواستن بگن، نه ما نمی‌خوایم چایی رو شیرین کنیم! چه اتفاقی می‌افتاد؟!
صبح یازده اسفند، با دونه دونه رای های ما شیرین میشه و کشورمون و آیندۀ خودمون و بچه هامون...
می‌گفت جمهوری اسلامی حرم است! حاج قاسم را می‌گویم. همان سردار بی‌ادعایی که جای دیگر گفته بود:
اگر من جانم را هزاران بار فدای این ملت کنم ارزشش را دارد!
حاج قاسم همان شخصیتی است که جدای از تمام تفاوت هایمان، برایمان خیلی قابل احترام است.
امروز در نزدیکی انتخابات، صدای او را باید شنید؛ اینکه باید به خاطر اسلام، به خاطر ایران، به خاطر امنیت و اصلاً به خاطر خودمان در انتخابات شرکت کنیم به کنار.
حرف من چیز دیگریست، امروز در هر جایگاه، شغل، لباس و منصب و با هر عقیده‌ای که هستیم، همین که اسممان «ایرانی» است کافی است برای حرکت برای ساختن انتخاباتی پرشور.
حالا شما برای انتخابات چه برنامه‌ای دارید؟
